(Ik heb de grote schoonheid gezocht, maar niet gevonden.)
Uitgesproken door
een mondaine schrijver op een prachtig dakterras vanwaar je het Colosseum bijna
kunt aanraken, lijkt dit wat blasé. Decadent. Jep Gambardella (gespeeld door de
magistrale Toni Servillo) is een succesvol journalist die ooit een roman
schreef die hem een literaire prijs en de reputatie van gefrustreerd schrijver
opleverde. Nog altijd maakt hij deel uit van de jetset in de stad Rome. Hij
verschijnt op elk feestje, zijn scherpe geest wordt bejubeld en zijn gezelschap
wordt opgezocht. Hij denkt echter met verbittering terug aan zijn
gepassioneerde jeugdliefde en besluit na zijn 65e verjaardag het schrijven weer
op te pakken en op zoek te gaan naar de eigenlijke zin en schoonheid van het
leven.
Meer dan een
verhaal met een begin en een einde is La
Grande Bellezza een aaneenschakeling van oogstrelende beelden, waar ondanks
de leegte en oppervlakkigheid van het leven van de personages een niet te
missen schoonheid vanaf spat. Een reeks bizarre, ontroerende en soms hilarische
ontmoetingen: een kardinaal die liever zijn culinaire recepten deelt dan over
religie praat, een soort Moeder Teresa die alleen maar plantwortels eet en op
de grond slaapt, een veertigjarige stripper die Jep even lijkt te kunnen
ontdooien, een giraffe in de Thermen van Caracalla en flamingo’s op het
dakterras. Toni Servillo, die ook in Le
conseguenze dell’amore en Il Divo
al succesvol samenwerkte met Paolo Sorrentino, draagt de film ogenschijnlijk
moeiteloos: een vluchtige blik, een licht opgetrokken wenkbrauw, een enkel
weloverwogen woord zijn voldoende om het cynisme en de verbittering van de
gefrustreerde schrijver tot uiting te brengen.
La Grande Bellezza krijgt overal lovende kritieken en vijf
sterren in elke krant, en ik kan niet anders dan me daarbij aansluiten.
Sorrentino’s film is van een grote schoonheid die uitnodigt om de film meer dan
eens te bekijken, en dat ga ik dan ook zeker doen.
Bekijk hieronder de
trailer:
