Zomaar een dag uit het leven van een tolk

Afgelopen dinsdagmiddag werd ik gebeld of ik woensdagochtend beschikbaar was voor een tolkopdracht. Ja, mijn agenda was nog leeg, maar waar ging het precies om? Of ik wilde tolken bij interviews met de Italiaanse regisseur Daniele Luchetti (van o.a. Mio fratello è figlio unico en La nostra vita), want zijn nieuwe film Anni felici ging gisteren officieel in première. En of ik dat wilde!

En zo zat ik woensdagochtend in het chique Ambassade Hotel aan de Herengracht in Amsterdam, een beetje nerveus zoals ik dat altijd ben als ik moet tolken. De interviews vonden plaats in de schattige bibliotheek van het hotel, waar de boeken staan van alle schrijvers die ooit in het hotel hebben overnacht. Daniele Luchetti arriveerde in spijkerbroek en hippe gympen, met een smartphone in de hand om te kunnen communiceren met zijn dertienjarige zoon Federico, die voor de gelegenheid met hem was meegereisd naar Amsterdam. Een sympathieke man, die ontspannen antwoord gaf op de soms toch behoorlijk persoonlijke vragen van de journalisten. Anni felici is tot op zekere hoogte autobiografisch, en dus wilde de pers alles weten over de overeenkomsten tussen Guido, de narcistische, gefrustreerde, opvliegende kunstenaar uit de film, en Luchetti’s vader; tussen Serena, die in de film een lesbische affaire begint, en Luchetti’s moeder; tussen hun zoon Dario, die alles vastlegt met een ouderwetse Super 8-camera, en Luchetti zelf. Er werd gevraagd hoe het was om op te groeien in de jaren zeventig, met ouders die zich meer bezighielden met kunst, de zoektocht naar vrijheid en seksualiteit dan met hun kinderen. Ik hoorde waarom Luchetti nog steeds liever werkt met film in plaats van digitaal en hoe hij erin slaagt de acteurs zo natuurlijk en spontaan over te laten komen. Ik weet nu dat de Super 8-beelden uit de film echt door de kinderen zijn gemaakt, want een regisseur kan nooit meer met een kinderlijke blik naar de dingen kijken.

Tolken voor Daniele Luchetti ging ontspannen en vanzelf. Ik merkte dat hij eraan gewend is om met een tolk te werken, en dus in hapklare brokjes spreekt die voor mij als tolk behapbaar zijn. Na de interviews namen we hartelijk afscheid met twee zoenen, zoals dat met Italianen nu eenmaal gaat - succesvol regisseur of niet. En alsof mijn dag zo nog niet bijzonder genoeg was, werd ik uitgenodigd om de officiële première bij te wonen. Onder het genot van een glaasje prosecco zag ik hoe Anni felici een mooie afsluiter is van een reeks films waarin de dynamiek binnen een gezin centraal staat, hoe Luchetti er wederom in is geslaagd om een prachtfilm te maken waar het vakmanschap van afstraalt.

Een dag als gisteren is waarom ik zo van mijn werk houd!

 

Benieuwd naar de film? Anni felici draait vanaf 8 mei in de Nederlandse filmtheaters.