Italiaans leren? Kom naar de Open Dag van VU Utrecht op 1 september!

Het Italiaans is een taal die tot de verbeelding spreekt: melodieus, hartstochtelijk, mooie klanken en wilde gebaren. Een verblijf in Italië wordt nog leuker als je de taal beheerst! In september 2012 starten de nieuwe taalcursussen van de Volksuniversiteit Utrecht. Kijk hier voor het cursusaanbod. Kom naar de Open Dag op 1 september om met een van de docenten te spreken over je instapniveau of schrijf je direct in!
Liever op maat gemaakte privéles? Dat kan ook! Naast de taal leer je ook de Italiaanse cultuur kennen, want taal en cultuur gaan hand in hand. Kijk voor meer informatie op mijn website. 

Buon Ferragosto!

Vandaag is het Ferragosto, Maria-Tenhemelopneming. In de volksmond wordt het ook wel Maria Hemelvaart genoemd, maar dit is volgens het katholieke geloof niet correct, omdat Maria niet zelf naar de hemel opsteeg, maar door God in de hemel werd opgenomen en zo werd herenigd met Jezus.
Hoewel wij deze dag in Nederland niet echt meer vieren, is het in Italië waarschijnlijk de belangrijkste katholieke feestdag van het jaar. Het openbare leven komt vrijwel volledig tot stilstand en iedereen is vrij. Overal in het land zijn bijzondere feestelijkheden om de Madonna Assunta te vieren. Zo wordt in Siena op 16 augustus de tweede Palio van het jaar (zie ook mijn eerdere blog) gereden ter ere van Maria, en vinden er op diverse plekken religieuze processies plaats. Bovenal is Ferragosto echter een familiefeest, een dag waarop de Italianen uitgebreid tafelen met vrienden en familie. Een traditioneel gerecht voor deze Ferragosto-lunch is geroosterde duif, zoals ook blijkt uit een populair volksgezegde: A Ferragosto si mangiano i piccioni arrosto. Meer weten over Ferragosto? Dan raad ik van harte de film Pranzo di Ferragosto van regisseur Gianni di Gregorio aan! Buon Ferragosto a tutti!

Vers van de pers: Niemand overleeft alleen

Het blijft een bijzonder moment. Na maanden van vertalen, bijschaven, herlezen en perfectioneren verschijnt dan eindelijk je meesterwerk. Vanochtend ontving ik de presentexemplaren van de nieuwste Mazzantini, en ik ben er ontzettend trots op!

Delia en Gaetano waren een paar. Nu zijn ze dat niet meer en deze avond moeten ze leren dat ze gescheiden zijn. Ze eten samen in een restaurant om te praten over de omgangsregeling voor de kinderen. De passie van het begin en de woede van het einde zijn gevaarlijk dichtbij.

Delia en Gaetano zijn nog jong, ze kunnen nog opnieuw beginnen. Ze verlangen naar verzoening en acceptatie, maar tijdens de maaltijd halen ze het slechtste in elkaar naar boven. Waar is het misgegaan?

Na het succes van Ga niet weg en Ter wereld gekomen heeft Margaret Mazzantini een roman geschreven die zich laat lezen als de gevoelsbiografie van een generatie. Het is de geschiedenis van vuur en as van een modern paar, dat na een grote liefde een heftige scheiding beleeft.

‘Met grote vaardigheid beschrijft Mazzantini de setting van het diner, de ingesleten gewoonten, de gespreksflarden. De vurige passie, die werd gevoed door de liefde voor hun kinderen, is bijna onmerkbaar vervangen door de slijtage van hun gevoelens, die uitlopen in openlijke haat.’
– La Stampa

 

Oorsponkelijke titel: Nessuno si salva di solo
Vertaald uit het Italiaans door: Miriam Bunnik & Mara Schepers
Uitgeverij Wereldbibliotheek
ISBN 9789028424777

Vide Napule e po' muore

Op deze druilerige Hollandse zomerdag droom ik weg, naar Italië natuurlijk. Een paar jaar geleden maakte ik kennis met Napels, en dat heeft een onvergetelijke indruk op me gemaakt!

Ik ging naar de stad van het afval, de stad van het rondzwervende afval en van Gomorra. De stad die altijd alleen maar negatief in het nieuws komt, de stad waarvoor mensen gewaarschuwd worden. Napels zien en dan sterven. Sterven? Omdat je wordt overreden door een scooter met nog lang geen zestienjarige berijder? Omdat de giftige dampen van het overtollige afval de lucht hebben vervuild? Omdat de maffia graag op toeristen schiet?
Ik besloot alles wat ik van Napels wist naast me neer te leggen en onbevangen aan dit avontuur te beginnen. Diego – nee, niet vanwege Maradona die ooit voor Napoli speelde, al is dat wel de reden waarom er zoveel Diego’s zijn in Napels – had een geweldig hotelletje op een prachtige plek voor ons gereserveerd. Via Santa Brigida, de verbindingsweg tussen Piazzale Municipio – met het Castel Nuovo èn Molo Beverello, de vertrekhaven voor de boten naar Capri en Ischia – en de Via Toledo – ooit Via Roma, een lange winkelstraat die uitkomt op het Piazza del Plebiscito, met het koninklijk paleis en een namaak-Pantheon. Het kon slechter.

De eerste avond verdwaalden we in de kleine steegjes van Chiaia, genoten we van het uitzicht op de Vesuvius en de golf van Napels. Wat vooral opviel? De vriendelijkheid van de mensen, die duidelijk nog niet zo gewend zijn aan toeristen en daardoor bot en chagrijnig worden zoals de Romeinen soms. Winkeleigenaars en taxichauffeurs vertellen graag en honderduit over hun stad, hun taal en hun pizza. Wat verder opviel? Dat Napels, ondanks rotzooi, chaos en véél graffiti, toch wel een erg mooie stad is.

Deze positieve indruk is mij eigenlijk de hele week bijgebleven. Adoro Napoli! Prachtige gebouwen, heerlijk eten, de drukte van de Quartieri Spagnoli tegenover de rust van de zee, de dreigende aanwezigheid van de Vesuvius, de nabijheid van kleine paradijsjes als Ischia (waar de mensen zo mogelijk nog vriendelijker zijn!), de passie van de Napolitanen voor hun stad. Ja, natuurlijk, het is chaotisch, druk, vies. De mensen eten duidelijk ongezond, zijn regelmatig nogal aan de dikke kant en kleden zich slecht. Napolitanen uiten hun liefde door ergens op te schrijven, of het nu een gebouw is of de grote rotsen langs de kust. Het Napolitaans is onverstaanbaar en heeft wat mij betreft weinig meer met Italiaans te maken. Maar het leven in Napels is daarentegen wel authentiek Italiaans. Dat wat Nederlandse toeristen willen zien van Italië. Napels zien en dan sterven? Liever niet. Eerder: Napels zien en dan terug willen. Napels zien en hoteldebotel verliefd worden. Napels zien en nooit meer vergeten. (juni 2009)